Sevgiden bu deniz, sevgiden bu dağ,Yıldızlar, dolunay, güneş sevgiden.
Sevgiye kâinat olurken feda,
Anlamaz insanlar sevgiyi neden?
Sevgidir insanı tam insan eden.
Düşen, tohum değil sevgidir yere;
Fidanı sevgiyle, gül eder toprak.
Yeniden yeşerir günde kaç kere,
Sevgiyle yoğrulan bir sarı yaprak;
Sevgi yeryüzüne dikilen bayrak.
Sevgi dağın-taşın içinde bile,
Kendine bir yuva kurmayı bilir.
Yeter ki sevmeyi gönülden dile,
Sevgi ta yürekten koşarak gelir,
Bir gül bahçesinde yoldaşın olur.
Öyle uzak durma, gönlüne eğil;
Bir tanısan bırakmazsın bir daha.
Bil ki can evinden başkası değil;
Sevgi, bir gönülde kalktı mı şâha,
Sevenle dörtnala koşar Allâh’a!
YUSUF DURSUN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder