Ne kötü bir dünya bu; sevgisiz, acımasız,Yaşarken dolu dizgin, ölüvermek apansız.
Sen, en güzel yerinde olsan bile yaşamın,
Alırlar, götürürler bir yerlere zamansız.
Bütün o sevdiklerin, dostların, yakınların,
Koyup giderler seni orada yapayalnız.
Çalkalanır gidersin kapkara bir boşlukta,
Ne sevinç, ne de keder; artık herşey anlamsız..
Hakkın yok üşümeye, ağlamaya, gülmeye,
Unutma! Ölüsün sen, boş bir kalıpsın cansız,
Her şey geride kaldı, ne sandın yalan dünya,
Gördüğün gibi işte; bir ölüm var yalansız...
Ümit Yaşar Oğuzcan
( 1926 - 1984 )
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder