İrfan bahçesinde bir gül özünde;Açıldı yüreğim al oldu böyle!..

İrfan bahçesinde bir gül özünde;
Açıldı yüreğim al oldu böyle!..
Kaç menzil kat’ettim aşkın izinde?
Tutuştu benliğim kül oldu böyle!..

Bu aşkla yeşerdi duygum, hayâlim;
Nefsimden nefsime döndü ahvâlim!..
Bir vecdin sonunda her bir a‘mâlim;
Haddeden geçtikçe hâl oldu böyle!..

Bu içli dert ile tutmuşum dengi;
Dışımdan içime buldum âhengi!..
Bir ilm-i ledünde hikmetin rengi;
Hızır’dan Musa’ya yol oldu böyle!..

Âlem- i ervâha yetmez mi sesim?
Bu sırrı açmağa gelmez nefesim!..
Bugünden yarına her bir hevesim;
Sevgiyle inceldi, dil oldu böyle!..

Bir seyr ü sülûktan geçti erliğim;
Zühd ile dağıldı gönül darlığım!..
Eşref-i mahlûkat olan varlığım;
Kâinat mülkünde kul oldu böyle!..

Hasletim sınandı, seçildi, oldu;
Fıtratım bu aşkta özünü buldu!..
Bir ömür âh ile damladı, doldu;
Ondandır yüreğim lâl oldu böyle!..


RIFAT ARAZ